Coraz częściej słyszymy o insulinooporności (IO), ale choroba sama w sobie nie powoduje dokuczliwych objawów, a większość z nich jest bardzo nie swoista i da się z nimi żyć.
Dlatego większość z nas albo tych objawów nie zauważa albo je ignoruje.Nie zastanawiamy się nad JAKOŚCIĄ naszego życia -> co, jak i w jakiej ilość jemy, czy znajdujemy czas na aktywność fizyczną, odpoczynek, na relaks i sen itp. 
Ale nasz organizm przypomni nam w końcu o sobie
OBJAWY
I w konsekwencji odczujemy, że mamy:
Trudności ze schudnięciem (oczywiście nie oznacza to, że utrata masy ciała jest niemożliwa) Rozbudowane, „nalane” ramiona jak bułeczki lub ludzik Micheline. Nadmiar tkanki tłuszczowej w obrębie brzucha tzw typu „jabłka” co ciekawe insulinooporność może pojawić się też u osób szczupłych, szczególnie u kobiet z chorobami lub problemami endokrynologicznymi tj. PCOS, hiperprolaktynemia, hiperkortyzolemia, choroba Cushinga itd. Senność po posiłkach, szczególnie węglowodanowych i pobudzanie się „do życia” wieloma filiżankami kawy lub napojów energetycznych. Uczucie zimna, które może się nasilać jeśli mamy niedoczynność tarczycy (IO i niedoczynność tarczycy często występują w parze) Wielką ochotę na słodycze Odczuwamy głód nawet po posiłkach (dotyczy to głównie osób z hipoglikemią poposiłkową) itd.To najważniejsze symptomy, ale mogą pojawić też:
Bóle głowy, nadciśnienie tętnicze, szybkie odczuwanie zmęczenia, zaburzenia lękowe i depresyjne, trudności z zapamiętywaniem i wykonywaniem zadań (szwankująca koncentracja i uwaga), częste oddawanie moczu, nawet w nocy, mimo małej ilości wypijanych płynów itd.To wszystko są OSTRZEŻENIA które wysyła nam organizm
DLATEGO warto jest sprawdzić naszą gospodarkę GLUKOZOWO – INSULINOWĄ czyli najlepiej zrobić badania.
Insulinooporność powinna być zawsze leczona przez lekarza który zleca odpowiednie badania, zinterpretuje je i w razie potrzeby dobierze leki.
Lecz przysłowiowa tabletka to nie wszystko.
Farmakologii ZAWSZE MUSI towarzyszyć: (kolejność nie jest przypadkowa
Uregulowanie rytmów dobowych tj. sen, odpoczynek, regeneracja, Zaprzestanie palenia papierosów i nienadużywania alkoholu, Systematyczna zmiana nawyków żywieniowych, Codzienna aktywność fizyczna, Ograniczenie stresu, Dbałość o właściwą masę ciała dzięki podaży energii i składników odżywczych adekwatnie do masy ciała, wzrostu, wieku, płci i aktywności fizycznej (jak to zrobić pisałam w poście z 30.09.2020 pt. Liczenie kalorii i składników makro)Dieta oparta na produktach o niskim i średnim indeksie glikemicznym i posiłkach o niskim i średnim ładunku glikemicznym (o czym napiszę w kolejnym poście)DLACZEGO
Bo leczenie farmakologiczne złagodzi tylko skutki, ale nie wyeliminuje przyczyn (źródła) naszego schorzenia.
Jeśli więc przyczyną jest nieprawidłowy stylu życia tj. zła dieta, siedzący tryb życia – brak aktywności fizycznej, alkohol i inne używki, stres, brak snu, nadmierna masa ciała, to należy niezwłocznie zmienić styl życia, zadbać o redukcję masy ciała, wyrównać wyniki badań i wszystko wróci do normy.
Jeśli zaś insulinooporność pojawia się w wyniku innych chorób, zaburzeń lub jest kwestią genetyczną, wtedy wyleczenie może być znacznie trudniejsze, co nie oznacza, że jest nie możliwe.
Konsekwencji nieleczonej insulinooporności jest wiele np.
Otyłość I, II lub III stopnia Niealkoholowe stłuszczenie wątroby Nadciśnienie tętnicze Problemy z płodnością Zaburzenia gospodarki hormonalnej organizmu tj. zespół policystycznych jajników PCOS, hiperprolaktynemia, niedoczynność tarczycy czy choroba Hashimoto. Choroby w obrębie tkanki nerwowej tzn. choroby neurodegeneracyjne np. choroba Alzheimera (nazywana coraz częściej cukrzycą typu III). Zaburzenia lipidowe (w tym LDL, HDL, wysokie wartości trójglicerydów) Zaburzenia czynności pęcherzyka żółciowego i dróg żółciowych. Niedobory magnezu, które wpływają m. in na kurczliwość mięśni, obniżenie nastroju i występowanie depresji. Szybsze starzenie się Lecz najczęstszą konsekwencją nieleczonej insulinooporność jest cukrzyca typu 2 i miażdżyca, a które w Polsce są diagnozowane coraz częściej.
DOBRA WIADOMOŚĆ jest taka, że w/w chorób możemy uniknąć, bo insulinooporność w większości przypadków jest wyleczalna. Wystarczy tylko profilaktyka, regularne badania, słuchanie i respektowanie potrzeb swojego ciała.
Jest to bardzo ważne, bo stawką jest nasze zdrowie i życie 
